თამაზ ჭილაძე – „და თენდებოდა ჩუმად, უჩვენოდ…”
მესიზმრა კლდიდან ნაჟონი წყალი
დაღლილმა ღმერთმა პეშვით დალია,
ქვეყანა იყო მშვიდი და წყნარი
და უცნაურად უცხო ძალიან.
* * *
ილანდებოდა ქალაქი გაღმა,
ვით ფარფლიანი ზურგი ურჩხულის,
ყვაოდა ის ხე, შარშან რომ გახმა,
ბნელში ისმოდა მისი ჩურჩული…
* * *
და თენდებოდა ჩუმად, უჩვენოდ…