მანანა ჩიტიშვილი – “ჯვარცმა”
შაშვი გალობით
ქარგავდა სისხამს,
ჩემიც გალობდა
გული იმხანად
და მუხლის მოყრა
მართებდა ვისაც,
ამ გოლგოთაზე მან ამიყვანა.
* * *
უცხო ნათელი
მოდგა მისრეთით,
ქარი ვიდოდა
მთებზე ნებისად…
მე ჯვარცმული ვარ,
მაგრამ ისეთი,
გარდამოხსნა რომ
აღარ ეღირსა.