ხომ არ ფიქრობ,ვინმე მოვა,როცა კვდები:

ხომ შეიძლება,ხელები დაიგრძელო და საფლავში გადაიყოლო.

მაშინ მოვლენ,როცა უკვე საიმედოდ იქნები მკვდარი,

დასამარხად გამზადებული.

კარგად მოგივლიან: დაგბანენ,სუფთა ტანსაცმელს ჩაგაცმევენ.

სახლსაც დაგილაგებენ და

სიტყვებსაც უხვად მოიყოლებენ -

ყველას აღმოაჩნდება ერთი-ორი სიტყვა,

მკვდრისთვის სათქმელად რომ გამოდგება.

* * *

შენც აღარ დაიწყებ ხელების ქნევას,

გაგიკვირდება,რა კარგად ესმით შენი,

რა კარგად არის თქვენს შორის ყველაფერი.

და იტყვიან: რა წესიერი მკვდარია,

წევს თავისთვის,ჩუმად,

ასეთი რომ ყოფილიყო სიცოცხლეში,

ამდენი რომ არ ეყვირა,

ხომ მაშინაც შევიყვარებდით.

* * *

შენ დაუჯერებ ყველაფერს,

ხელებსაც ისე დაიწყობ მკერდზე,როგორც გეტყვიან,

სუნთქვასაც შეკავებ,შენს თავთან სანთელი რომ არ ჩაქრეს,

ლოცვას ვერცხლის მონეტებივით რომ დაგაფარებენ თვალებზე.

და იტყვიან: რა კარგი მკვდარია,

რა ადვილია ასეთებთან ურთიერთობა.

* * *

არავის აქვს ცოცხლებისთვის სათქმელი სიტყვა,

რომ ჰქონოდათ,საკუთარ თავებს ეტყოდნენ.

მკვდართან ყველაფერი ადვილია,

მიხვალ,ჯერ ზეწარს გადააფარებ,

მერე მიწას,

და მშვიდად იფიქრებ,რომ ზამთარში თბილად იქნება,

აღარაფერი გაუჭირდება.