შენც თუ გარგუნა ბედმა ჩემი ცხედრის ხლება და

თუკი შენს თვალწინ მიწად მექცა ხორცი და ძვალი,

შენც გაიმეტო ეგებ მაშინ მოწყალება და

ჩემი საბრალო ლექსებისკენ გაგექცეს თვალი.

* * *

და მაშინ ნახავ,რომ არ ვგავარ მე ისეთ მგოსნებს,

ვინც ჟამთასვლაში მედიდური სიტყვით ეჩრება,

რომ ჩემი ლექსი მხოლოდ ლამაზ სიყვარულს მოსდევს

და შენს სიცოცხლეს სამუდამო გრძნობით შერჩება.

* * *

და, ალბათ,მაშინ შენ ჩემს ნათქვამს აზრზსაც გაუგებ,

თუმცა კი იტყვი – “ვერ შესწვდაო სრულყოფილებას” -

და თუ შენს ხსოვნას მე საკადრის ძეგლს ვერ ავუგებ,

არც სხვაზე ნაკლებს დავამადლებ კალმის ქმნილებას.

* * *

მე რომ მოვკვდები,სხვისი ლექსით დატკბე ეგება,

ჩემთან კი მხოლოდ სიყვარული შეგეგებება.