ნიკო სამადაშვილი – “გარეთ”
გამოვალ გარეთ,გავიხურავ უიღბლო ჭიშკარს,
მივესალმები ჩემ ეზოს წინ ატუზულ ხეებს,
ტუჩზე შემრჩება ამღვრეული ბედის ჭაშნიკი
და სინანული,სივალალე გაშვერილ ხელებს.
* * *
დავიღუპები,ისე როგორც შეჰფერის ოხერს,
მუხის კივილი ზარდამცემი წავა-წამოვა,
საუკუნეებს მაცხოვარი გაჰყვება მეხრედ,
საუკუნეებს – დასაბამი რომ მოაძოვა.