ორტოტა ქარი ჩაქოლავს თაღებს,

იმ კვალს გადაშლის,ჩვენ რო ვიარეთ.

რამდენი შფოთვა ვურიგეთ ნაღველს,

ღმერთო! რამდენი ვიმგლოვიარეთ.

* * *

იცი,სიცოცხლეს რომ ყოველ დილით

ვშთანთავდი ჩემი ცხელი თითებით?

თან მიტაცებდა ეგ შენი ჩრდილი,

ჩრდილი,დაწნული ჯვარცმულის თმებით.

* * *

ძილი წამებად გადმექცა,დედავ!

ველი იმ დღეებს,რომ გავტიალდე.

ქვესკნელს შემასხი მარადისობავ,

რომ კიდევ შენსკენ გამოვტრიალდე.

* * *

ჩემი გაჩენა მიეზღოს ცეცხლად

ვისაც ეს ჩემი იღბალი მართებს,

თითქოს ეს გული ამოურეცხავთ

ღვიით და სარცხით შიშველ წარმართებს.

* * *

წავალ,ჩამყვება უსინდისობა.

სამყარო ჩემ ქვეშ ნიადაგ მიჰქრის.

მიწიდან ხალხი ამოცვინდება,

შემოღამებულ სივრცეებს იქით.

* * *

ეკლესიის წინ ილოცებს გველი,

საკმევლის სუნი გამოვა გარეთ.

რამდენი შფოთვა ვასხურეთ ნაღველს,

ღმერთო! რამდენი ვიმგლოვიარეთ.