მეექვსეჯერ მიატოვა

მაჰადორმა ზეცა ვრცელი,

სურს გაიგოს მიწის შვილთა

სიამე და სატანჯველი.

საცხოვრებლად გაიხადა

სამფლობელო დედამიწა,

დამნაშავეს არ იბრალებს,

დაჩაგრულს და მართალს იცავს.

* * *

როს ქალაქი ინახულა გზად მავალმა წყნარად,

ძლიერთ ზიზღით გადახედა,მცირეთ – დაეხმარა.

დაისის ჟამს,მარტოდ-მარტო გზას გაუდგა კვალად.

* * *

უკანასკნელ სახლთან როცა

მიაღიწა,მოჰკრა თვალი:

დგას საეჭვოდ შეღებილი

ახალგაზრდა,ტურფა ქალი.

 - გამარჯობა,ქალიშვილო!

მან მიუგო: – გმადლობთ გულით!

- შენ ვინა ხარ? – ბაიადერა,

ეს კი – სახლი სიყვარულის.

* * *

და ისწრაფვის საცეკვაოდ,ააჟღერებს ებანს,

შეირხევა მომხიბვლელად,როკავს,იკლაკნება;

სტუმარს ვარდებს მიაწოდებს,თვალში უკრთის ვნება.

* * *

და ალერსით იწვევს სახლში

მოუბარი ტკბილი ენით:

- მშვენიერო,შენთვის მყისვე

გაბრწყინდება ქოხი ჩემი.

დაგაპურებ,დაგიამებ

ფეხთა ტკივილს,დაღლილს გზაში.

სიხარული და სიმშვიდე

შენ მოგელის ჩემს ბინაში.

* * *

და დაუცხრო მოგონილი ტკივილები მწველი,

ღმერთს სახეზე აღებეჭდა ღიმი სანატრელი,

გარყვნილ ქალის არსებაში ჰპოვა გული წრფელი.

* * *

მყის დაიპყრობს ასულს ღმერთი,

შთაუნერგავს მონურ ნდობას;

ხელოვნური ჩვევის ნაცვლად

მასში აღძრავს ნამდვილ გრძნობას.

ასე სწრაფად მოაქვს ხოლმე

ვარდს ნაყოფი სანუკვარი

და მორჩილ სულს ეუფლება

სიყვარულის წმინდა ალი.

* * *

მაგრამ ღმერთს ჯერ მაინც არ აქვს ქალის ნდობა სრული,

ცდილობს კარგად შეამოწმოს გრძნობა სიყვარულის;

ხან აამებს,ხან აღუძრავს ტკივილს ნაზი სულის.

* * *

შეღებილ პირს ჰკოცნის ღმერთი,

ქალი ტრფობის სევდით დნება,

დგას ჯადოთი შეპყრობილი

და პირველად ატირდება.

დაეცემა,არ იტაცებს

ავხორცობა და არც ფული.

ცეკვაც აღარ შეუძლია,

მოუდუნდა მხნე სხეული.

* * *

დღე დასრულდა,ღამის ბინდი ბარს ეწვია ციდან,

სარეცელმა მათი ტანი თვისკენ მიიზიდა

და სიჩუმის საბურველი დააფარა მშვიდად.

* * *

ქალი როცა გაიღვიძებს,

ათრთოლდება რეტდასხმული,

ხედავს: სტუმარს უსაყვარლესს

აღარ უცემს მკერდში გული.

მოეხვევა ძვირფას სხეულს,

შემზარავად ჰგოდებს,კვნესის.

და ცხედარი ქურუმთ კრებულს

მიაქვთ ალის სამარეში.

* * *

ტირილი და გოდების ხმა ეფინება არეს,

ქალი უფრო გახელდება,ჰკივის და მღელვარებს.

 - ვინა ხარ შენ? – მიმართავენ – რად გდის ცრემლი ცხარე?

* * *

საკაცესთან დაემხობა,

მისი კვნესა ჰაერს აპობს:

- ის მეუღლე იყო ჩემი

და მსურს მასთან დავიმარხო.

ეს ღვთიური სახე განა

მიწით უნდა ჩაიქოლოს?

არა,მას ვერ მივატოვებ,

იგი იყო ჩემი მხოლოდ.

* * *

კვლავ გაისმის ქურუმების ღაღადისი წყნარი:

“სამარეში მიგვაქვს ყველა,განურჩევლად გვარის,

მოხუცი თუ ახალგაზრდა ჩვენთვის ერთი არის.

* * *

“ქურუმთ სწავლას უგდე ყური,

გესმას მათი ნაუბარი.

შენ ცხოვრობ ვით ბაიადერა,

ის არ იყო შენი ქმარი.

სამარეში ტანს მიჰყვება

მხოლოდ თვისი ჩრდილი მკრთალი,

ქმარს – მეუღლე და ეს არის

მისი უწმინდესი ვალი”.

* * *

“მაშ დაჰკარით ბუკი ჩქარა,სადიდებლად სულის,

ო,წაიღეთ თქვენ,ღმერთებო,დღეს მშვენება სრული,

ო,წაიღეთ თან ჭაბუკი ალში გახვეული”.

* * *

და ეს ჰანგი ულმობელი

ქალს უმატებს ცრემლთა ფრქვევას,

უცებ გაშლის იგი მკლავებს,

სიკვდილის ცეცხლს ჩაეხვევა.

მაგრამ ღმერთი შეირხევა,

მყის გააპობს ცეცხლის ზოლებს,

ხელებს მოჰხვევს ბედკრულ ასულს

და სივრცეში გააქროლებს.

* * *

ცოდვების მონანიება ღვთაებას ახარებს,

ებრალება დაცემული ბავშვი ქვეყნის მფარველს,

ცეცხლოვან მკლავს შემოხვევს და ცისკენ გააქანებს.

P.S. ეს შესანიშნავი ლექსი – გოეთემ ერთ-ერთი ინდური ლეგენდის მიხედვით დაწერა.ლექსის თარგმანი გაკეთებულია ხარიტონ ვარდოშვილის მიერ.