“ხალხური ლექსი”
გულსა მომაწვა ვარამი,ვით ნაგუბარი წყალიო,
რა მალე შევწუხებულვარ,გუნება მიძე მყრალიო;
გამაგრდი,გულო,გუნებავ,როგორც მყინვარი სალიო!
თორ მალე მოვა სიკვდილი,ტუქსი,არ მოცინარიო;
სულ დამაცილებს ჯავრებსა,იმნაირი აქვ ზარიო.
უნდა წამართვას უეცარ,რაც მისი მადევს ვალიო.
გავექცე? სად უნდ წავიდე,ცხენიც რომ მყავდეს ჩქარიო?
შავება? არ დააშინებს ჩემი ფრანგული ხმალიო!
ვიტირო? არ შამიცოდებს,არ იცის ცოდვა-ბრალიო;
ვეხვეწო? არ გაიგონებს,უნდა იხმაროს ძალიო…
ისევ სჯობს გულით ვილხინო,სანამ ცოცხალი ვარიო, -
ვისა აქვ მეტი სიცოცხლე უფლისგან ნაჩუქარიო?