ნეტა შენ,მთაო,ცას რომ სწვდება შენი მწვერვალი,

ღრუბლებს ზევიდან თეთრ-სპეტაკად გამომზირალი,

და დგეხარ შენთვის,დიდებული,თავისუფალი,

არავის მონა,არც არავის ბატონ-უფალი!

* * *

დგეხარ დღიდანვე გაჩენისა და კვლავ იდგები;

ვერას გაკლებენ ათასობით მიმქროლი წლები:

მოდგმა მოდგმას სცვლის შენს გარშემო და ერი ერსა,

შენ-კი,რაც იყავ,იგივე ხარ,არ იცვლი ფერსა!

* * *

დილას მზის სხივნი ყველაზე წინ შენ გეხვევიან;

ათას ფრად მბრჭყვინავ ძვირფას თვლებად ზედ გებნევიან;

და საღამოსაც,რა გვირგვინად დაგედგმებიან,

კვლავ ყველაზედვე უფრო გვიან გეთხოვებიან!

* * *

შენთვის ერთია,ავდარია,თუ არის დარი,

მყუდროებაა,თუ ზუზუნებს და კვნესის ქარი;

დღეა მშფოთავი,თუ ღამეა,მშვიდი და წყნარი;

მზე დაგქათქათებს,თუ დაგნათის მთვარე,ნარნარი!

* * *

როცა დარია,შორს,შორს სჩანხარ,გაბრწყინებული,

ზღაპრულ,გამჭირვალ,ლურჯ პირბადე აფარებული;

როცა ავდარი, – შავის ნისლით ხარ შებურვილი,

თითქო ცოდნისაც,გარს რა ხდება,არ გაქვს სურვილი!

* * *

დე,წვიმდეს,თოვდეს!.. დე,ელავდეს,ქუხდეს გრგვინავდეს!

მთელი ქვეყანა შიშისაგან ძრწოდეს,გმინავდეს

და ცა წალეკვას იმუქროდეს,განრისხებული,

შენ ყურს არ უგდებ, – დგეხარ ისევ დამშვიდებული!..

* * *

სხვას არას ართმევ და, რაცა გაქვს,სხვისთვის არა გშურს

ყველა სარგებლობს სიმდიდრითა შენით,ვისაც სურს:

მწერი,ქვემძრომი,ტყის ნადირი და ცის ფრინველი -

ყველასთვის სუფრა გაშლილია,დაულეველი!

* * *

და თვითონ კაციც,თავს ბუნების მეფედ რომ სახავს,

თუმც შენს მწვერვალზედ ამოსული არც-კი გინახავს,

და, ძლივს მცოცავი იქ,ძირს სადღაც უფრო მატლსა ჰგავს,

ხან საშოვრისთვის,ხან საამოდ ხშირად მოგმართავს!

* * *

და თან ჰგონია,ვით სამყაროს მცირე ნაწილი,

შენც მხოლოდ იმი მოსახმარად ხარ გაჩენილი!..

რა გენაღვლება?.. დე,ოცნებით ამით იცოცხლოს,

სანამ,ვით მატლსვე,არ მოუღებს სიკვდილი ბოლოს!..

* * *

ნეტა შენ,მთაო,ცას რომ სწვდება შენი მწვერვალი,

ღრუბლებს ზევიდან თეთრ-სპეტაკად გამომზირალი!

ნეტავ შენ,მთაო,დიდებულო,თავისუფალო,

არავის მონავ,არც არავის ბატონ-უფალო!