კლდეზე ვდგავარ თეთრი ვერხვი,მხრები ამიტოტებია,

ვინმე ხრამში თუ გადასცდა – ხელი გამიწოდებია,

მეხს ვარიდებ მოზარდ ვერხვებს – ტანი აუშოლტებიათ,

ფრთებს ისხამენ მტრედები და საბუდარებს შორდებიან,

ახლაც ვებრძვი ქარს და წვიმას,გული აუშფოთებია,

თუ სიტყვები მცვივა,განა შემოდგომის ფოთლებია?

* * *

მცვივა,განა მცილდებიან,

თრთიან,განა ხუნდებიან,

ადრე აბიბინდებიან,უფრო ადრე ბრუნდებიან,

განა მწუხრის ბინდებია – ეს მტრედების გუნდებია,

მხრებზე დამაფრინდებიან,ტკბილად აღუღუნდებიან.

* * *

ჰე,მამულო,შენს თეთრ გუშაგს განა რული მორევია,

ფესვი მიდგას შენს მიწაში,ირგვლივ ქარის მორევია,

გაჰქრა ღამე,აღარც ომი,აღარც სისხლის ტბორევია,

ეს ჭრილობაც,ეს ღიმილიც ტყვიის ნაამბორევია.

* * *

მეც ვშფოთავდი! საგულეში ცეცხლის ალი ფრიალებდა,

წკრიალებდა გულის კარი,თუ ცისკარი ჭრიალებდა,

მეც ვშფოთავდი და ფიქრებში ტევრი მწარედ შრიალებდა,

ჩრდილზე ფეხს რომ დამადგამდნენ,ტანში გამაჟრჯიალებდა.

* * *

შენ გიცავდი,შენთვის დამჭრეს,შეწყდა სისხლი და იარა,

შემიხორცდა ნატყვიარი და ტკივილმაც გაიარა.