მას ეპატიოს,ვით ჭაბუკ დესპანს,

შეხედვა უნდო და იჭვიანი,

როცა მოხუცმა მიმართა ლექსად

და გაუწოდა “დავითიანი”.

* * *

მას ეპატიოს,რომ უცხო ხალხში

უკვდავებასთან იდგა მეფურად…

მხსნელი ვარსკვლავი იპოვა მაშინ

მშობელ ქვეყანას მოშორებულმა.

* * *

და ჩააბარა,როგორც შვილს შვილი,

ის,რაც სიცოცხლის ნუგეშად დარჩა.

შიგ იყო კაცის დარდი,შიმშილი,

ოცნება,ფიქრი,იმედი,გარჯა…

* * *

მირიანს უბით მოჰქონდა ფრთხილად

ლტოლვილი მოძმის ხელით ნაწერი -

ყველა სიკეთის და სიმწრის ხილვა,

მთელი სიცოცხლის ნამოღვაწევი.

* * *

მე ახლაც ჟრჟოლა მივლის და მზარავს:

რას ვიღონებდით,რა გვექნა მაშინ,

რომ წასწყდომოდა მხედარი ქარაფს

და ჩავარდნოდა მერანი ხრამში.

* * *

მაშინ რა გვექნა,მდინარის ტალღებს

რომ გაეტაცათ მგზავრი დაღლილი,

ვინღა იტყოდა დავითის ნაღველს,

როგორ გაგვეგო მისი ძახილი?!

* * *

…ყოველთვის,როცა დიდი წინაპრის

ღვთიური წიგნი მიპყრია ხელში,

მე თვალწინ მიდგას სახემბრწყინავი

და ფიქრიანი ჭაბუკი ელჩი.

* * *

მხოლოდ მადლობის სიტყვა თუ კმარა?

არა მშურს ჯილდო არავითარი

მისთვის,ვინც მამულს არ დაუკარგა

განძი მდიდარი,ნადავითარი;

* * *

ვინც გვაზიარა უკვდავ საუნჯეს,

ვინც დაგვიბრუნა ბრძენი მრჩეველი,

და… დავიწყებას მსურს გადაურჩეს

“დავითიანის” გადამრჩენელი.

P.S. ცნობისათვის,გენიალური ქართველი პოეტის – დავით გურამიშვილის გენიალურივე ქმნილება – “დავითიანი” კრემენჩუგში (უკრაინა) მყოფმა დავითმა საქართველოში ქართველ ელჩს – მირიან ბატონიშვილს გამოატანა.შესაბამისად,მირიანმა უდიდესი წვლილი დაიდო იმაში,რომ ქართველ ხალხს “დავითიანი” შემოუნახა. – (ავტორი გენია.ჯი)