“ცოდვა,რომელსაც ენა სჩადის,ფრიად მრავალფეროვანია.განრისხდი? ენა წინ გაგისწრებს.ავხორცობამ შეგიპყრო? უწინარეს ყოვლისა,შუამავლად ენა გეყოლება,რომელიც შემწეა ცოდვის ჩადენისას და მახლობელთა მაცდუნებელი.ენას იყენებ შენ,აგრეთვე,იარაღად უსამართლობისათვის,როცა იგი გულიდან როდი ლაპარაკობს,არამედ სხვათა მოსატყუებლად.მაგრამ რისთვისღა ჩამოვთვალო ყველა ცოდვა,რომელთა ჩადენაც კი ენას შეუძლია? ჩვენი ცხოვრება აღსავსეა იმგვარი შემთხვევებით,როცა ცოდვით დაცემის მიზეზს ენა წარმოადგენს: სამარცხვინო ყბედობა,სასაცილო,უგუნური,ურცხვი სიტყვები,ცილისწამება,ფუჭსიტყვაობა,ცრუ ფიცი,ცრუმოწმობა, – ყველა ეს ბოროტება და კიდევ ბევრად მეტი ენისგანაა ჩადენილი.ხოლო ისინი,რომელნიც პირს გააღებენ და შესაგინებლად ღვთის დიდებისა “სიცრუვეს მაღლად ზრახვიდეს”,განა რომელი იარაღით სჩადიან ამ მკრეხელობას,თუ არა ენით?”