წყვდიადში მუნჯები ჩამდგარან,

მოლოდინს ზვერავენ ფარნებზე,

დარბიან ბავშვები კარდაკარ

და ხსოვნას ხატავენ ფანჯრებზე.

ნიღბები ეცემა ტროტუარს,

ბეღურა უმწეოდ კანკალებს,

მონარქი კითხულობს “ბოვუარს”,

მონარქი საშინლად ხარხარებს.

* * *

იჭვით და ფარული განგაშით,

იღიმის კედელზე “ჯოკონდა”,

ნიღბები,სისხლი და თავზარი

მდინარეს კივილით მოჰქონდა.

დაძრწიან მუნჯები ქარდაქარ

და ბაწრებს ჰკიდებენ კედლებზე,

კედლებზე ხატავენ კარდაკარ

წაქცეულ ბავშვებს და ბელზებელს.

* * *

და კვდება გრიგალში ბეღურა,

რიყეში ყორანი ყრანტალებს,

მოკვეთეს “ჯოკონდას” მხეცურად

თავი და მონარქი ხარხარებს.