განგებავ! ამას ნუ მიწყენ,

ვერ გადავგვარდე გვარადა,

ხანდისხან დავიღუღუნო

მამაპაპური ვარადა.

* * *

იგი ღუღუნუნი-სიმღერა

არ არის გასახარადა,

ის არის მძიმე მოთხრობა

გულისა სატკივარადა.

* * *

ისა ჰგავს დედის საფლავზედ

ობლისა მოთქმას მწარადა,

კვნესის და კვნესის,ქვითინებს

მტირალის ჩვილის გვარადა.

* * *

უბნობს,თუ ვითა ცხოვრება

ათასის წლისა წყნარადა,

ერთბაშად,ერთის მობერვით

სულ წარხვეტილა ქარადა!

* * *

ზოგჯერ გიჟურად შეჰკივლებს

ბედისა სამუქარადა.

ეტყვის: მარტოკა დამაგდე

ნაწყვეტად,ნაოხარადა.

* * *

მიკვირს საწუთროს ვნებანი

ვინ ჰფხვრიან,ვის სახმარადა,

და მსგავსსა ბოროტებასა

ყურსა არ უგდებს ცა რადა!

* * *

განგებავ! გვედრებ,ნუ მიწყენ,

თუ რომ შეგჩივი მარადა,

ხანდისხან დავიღუღუნო?

ვაი და ვაი ვარადა!