ამონარიდი დავით გურამიშვილის „დავითიანი”-დან…
მიდის-მოდის ეს სოფელი,ქარტეხილთა ზღვისებრ ღელავს!
უკან დასდევს დრო და ჟამი,მის ნაქსელავს ქსოვს და სთელავს.
ის მჭლე კაცი ცელს რას აქნევს,რასა სთიბავს,რასა სცელავს?
ამად ვწუნობ საწუთროსა,სულ ბნელია,რასაც ელავს!