ალექსანდრე საჯაია – „ცისარტყელა”
განა იმისთვის ვეწამე ამდენს,
რომ განშორება მეგლოვა ბოლოს.
შენი ბაგენი ალუბლებს ჰგავდნენ,
მეც ალუბლები მიყვარდა მხოლოდ.
* * *
მჯერა: ნიავიც ამაოდ ქროდა,
არ მსურს ამაოდ ვარსკვლავი ვთვალო…
შენ ღვინისფერი თვალები გქონდა,
მეც შავი ღვინო მიყვარდა,ქალო.
* * *
ჩვენ თვითონ ვნახეთ ბავშვი მოცარტი,
ფერად ყვავილებს ფანტავდა ქარში,
იღიმებოდა და საოცარი
მე ცისარტყელა მიყვარდა მაშინ.
* * *
ვინ იცის,მოვა კიდევ შხაპუნა?
ვიცი,ერთხელაც იქნება გვიან…
მე შენმა ზეცამ ცვარი მაპკურა,
მე უშენოდაც მიჯნური მქვია.