როცა ლხინია ირგვლივ დამღლელი

და დროსტარება არის გაბმული,

გულს მიკლავს ტკბილი,ჩუმი ნაღველი,

განუსაზღვრელი სევდა მამულის.

* * *

ჩემს ულამაზეს მშობელ კუთხეში

შორიდან ვხედავ მთელ დიდ სამყაროს,

მე უცხოეთში ვინ მცეს ნუგეში,

სამშობლოს გარეთ ვინ გამახაროს.

* * *

ჩემო მამულო, ო, როგორ მინდა,

კვლავ ვნახო შენი მწვანე მინდვრები,

მდინარეები ბროლივით წმინდა

და ტყეთა ბნელი ლაბირინთები.

* * *

მსურს მივესალმო შენს ქოხებს,ჩუმი

ძილით რომ სძინავთ კაეშანების,

ჩურჩულს,სიწყნარეს,პოეტურ დუმილს,

ფოთლებს,სიბნელეს რომ შეშრიალებს.

* * *

ნეტავ იქ მქონდეს პატარა სახლი,

გაბრწყინებული მზის ელვარებით,

და დამყურებდეს ყოველდღე მაღლით

ნისლმოხვეული მთის მწვერვალები.

* * *

ნეტავ მაჩვენა მინდვრები ჩვენი,

მათ ახსოვთ ჩემი რბენა ტრამალში,

მათ ახსოვთ ჩემი ბავშვობის დღენი

და უზრუნველი ჩემი თამაში…

* * *

მდინარის ოხვრა,ხმაური ხევთა,

ტკბილი გალობა ცაში ფრთოსნების,

ბავშვს მიწვეთებდა საულში ტკბილ სევდას

და მიმაფრენდა მაღლა ოცნებით.

* * *

ნეტავ იქ ვიყო,შევკრავ კონებად

მინდვრის ყვავილებს,დავირბენ ახოს,

რომ დაქანცულმა ჩემმა გონებამ

კვლავ ის ბავშვური სიზმრები ნახოს.

* * *

იქ თვით სიკვდილიც იქნება ტკბილი,

არა სიცივე და დამიწება…

მოვა,წამიღებს საამო ძილით

ყრმობის ზმანება და დავიწყება.

P.S. რუმინული ლიტერატურის კლასიკოსისა და სახელოვანი რუმინელი პოეტის – მიხაი ემინესკუს (1850–1889 წლები) აღნიშნულ ლექსს “გენია.ჯი” უცხოეთში მყოფ თითოეულ ქართველ ემიგრანტს უძღვნის.