როგორც იქნა მოველ თქვენთან

მოლოდინით ათასგვარით,

მაგრამ მხოლოდ დარდი დამხვდა,

არაფერი გასახარი.

* * *

მამის ნაცვლად მხოლოდ მისი

კუბოს კუთხე ვნახე ერთი,

როცა დედა ჩავასვენეთ

შავ მიწაში მამის გვერდით.

* * *

აღარც დედა,აღარც მამა,

ვაი,რაღა მოსახლე ვარ,

აღარავინ,აღარც ერთი

აღარ დამრჩა მოსახვევად.

* * *

მათ ნატერფალს დავკოცნიდი,

სისხლი მზრდიდა მათი გულის,

მიწას ათბობს მზის სხივები,

მე – მშობლების სიყვარული.

* * *

ჩემო დედავ,ჩემო მამავ,

რად ჩახვედით ცივ სამარეს,

ალბათ,მაშინ დაისვენეთ,

გულს რომ მიწა მიგაყარეს.

* * *

მაგრამ თქვენი დასვენება

იქცა ჩემთვის სატანჯველად,

სხვებს რას მოვთხოვ,როცა თქვენც კი

გამიმეტეთ დასაჯელად.

* * *

მიმატოვეთ,დარდი მაკლდა?

კიდევ დარდი მომემატოს?

აჰა,ცრემლის დასაფრქვევად

თქვენს საფლავზე მოველ მარტო.

* * *

ჩასწვდი,ცხელი ცრემლის ღვარო,

მათ ცივ სხეულს გასათბობად.

უთხარ,როგორ სტკივა გული

მათ რომ შვილი დარჩათ ობლად.

* * *

მაგრამ არა,გავეცლები

მათ საფლავებს განწირულებს,

რომ არ ჩასწვდეს ჩემი ცრემლი:

ცხელი ცრემლი,მათ ცივ გულებს.

* * *

განისვენეთ,გაგშორდებით,

თან წამყვება თქვენი ჯავრი,

მსურს წასვლის წინ,კვლავ დავკოცნო

თქვენს საფლავზე მდგარი ჯვარი.

* * *

ხედავთ,ჯვარიც მოსახვევად

ჩემსკენ იწევს ხელგაშლილი,

ო,ეს ჯვარი,ალბათ,თქვენ ხართ,

ჩაიკონეთ თქვენი შვილი.