მღლის და მაწამებს ეს სიცრუე და ორპირობა,

ღმერთო,მაშორე ამ ნაღველთა უნაპირობა…

* * *

ჩემს გულს და სხეულს ამ დილეგში შორდება სული,

გადამეწყვიტა არსებობის იმედი სრული.

* * *

ისე გაწამდა ბნელ ხაროში ჩემი ცხოვრება,

ღმერთთან დავიწყე მე სიკვდილის შემათხოვრება.

* * *

ვაი,რომ გაჰქრა ჩემი ცოდნა,ჩემი უნარი

და ჩემი ჭკუაც – არავისგან დასაწუნარი.

* * *

ახლა დაცინვის და დაწყევლის გავხდი სამიზნე,

გაქრა უნარიც,ცოდნაც,ჭკუაც – ჩემი სამი მზე.

* * *

ვაჰ,ეს ცხოვრება – სივაგლახით გადანათელი!

ურწმუნოებმა ჩამიღამეს რწმენის ნათელი.

* * *

ჩემი სავალი სულ დარდის და სნების გზებია,

ამ ქვეყანაზე სიხარული არ მღირსებია.

* * *

მომაგონდება ოჯახი და ჩემი შვილები

და ჩემს მზიან დღეს ეფარება ბნელი ჩრდილები.

* * *

როდის მიცხრება სივალალის ყველა საწუხი?

ხუთ შვილს რა ვუთხრა,ვით აღმოვთქვა ჩემი პასუხი?!

* * *

და მაინც ვიტყვი,მე საიდან დამატყდა ჭირი -

შაჰის რისხვაა ყოველივეს ფესვი და ძირი.

* * *

ვინა ვარ განა და ვის ვერჩი,რა გრძნეული ვარ?

ჩანგის სიმივით უსუსური და ეული ვარ.

* * *

არწივის კლანჭებს ჩავუვარდი მე,ვით ბეღურა,

ჩემი ჩივილი ქვეყანაზე არვის ეყურა.

* * *

მე არც თურქი ვარ,არც არაბი,არც ვინმე ლური,

მე არც ქურთი ვარ,არც არავის წავართვი პური;

* * *

ვინ ვარ? პოეტი… მე სიტყვებით ყასიდებს ვკინძავ,

ბ ა ჰ ა რ ი  მქვია,სიკეთეს და სიმართლეს ვიცავ.

* * *

ვის რა შევცოდე,რა სიწმინდეს მივუზღე ავი,

რომ მომისაჯეს დილეგი და დღეები შავი?

* * *

რად ამიკრძალეს ნათელი მზის დანახვა ნეტა

და ღამღამობით მოციაგე ვარსკვლავთა ჭვრეტა?

* * *

სარკმელს შევცქერი სხივთფენისას,თუ წვიმის ცრისას

და ვხედავ მხოლოდ რაღაც ნაგლეჯს ლაჟვარდი ცისას.

* * *

ღამით კი სარკმელს პირს უკუპრავს წყვდიადის ფარდა

და ვერრას ვხედავ მორიალე ზმანების გარდა…

* * *

ეს საკანი რომ იბინდება,ვით კურდღლის სორო,

ფიქრს ვერ ვაშორებ და სხეული ვით განვაშორო?

* * *

მე ბორკილი მაქვს,და ბოროტნი დადიან ლაღად,

ჰე,სამართალო,მაშ დაიქეც,არსებობ რაღად?!