მურმან ლებანიძე – „ბარე ორმოც საუკუნეს”
ბარე ორმოც საუკუნეს,
რაც კი ქართველს თავი ახსოვს,
მრავალჟამიერს აგუგუნებს
და ჩუქურთმას ხმაში აქსოვს.
* * *
წარბი არსად შეუხრია, -
დასჩვევია წარბის შეკვრას
და, რაც ქართველს შეუქმნია,
ღმერთმაც ქნას და სხვამაც შექმნას!
* * *
სვეტიცხოველი და – საოცარი!
კაცს რომ გელანდება ძილში!
ერთი „ვეფხისტყაოსანი”
და ხუთასი ვაზის ჯიში!
* * *
ციხეები – დაკბილული,
ლაჟვარდები რომ გადაღობეს!
ჩვენი „ლილეოს” ხმა გმირული,
ჭკვაზე რომ შლის ჭკვათამყოფელს!
* * *
და მე გეკითხები,მურმან:
(თავი სხვამაც გაიმართლოს!)
ვით გაგიძლოს ვაჟკაცს გულმა,
ყოველივე ამის პატრონს!
* * *
ანუ რა იმედი გქონდეს,
რომ წლებმა ვერ გადაგთელოს.
მაგის ფასს და მაგის ოდენს
რას უტოვებ საქართველოს!
* * *
ან რით გინდა შენი მოსვლა
ქვეყანაზე გაამართლო,
ვეფხის წიგნს და იმის მგოსანს,
შენ რა გაქვს,რომ დაამატო?!
* * *
…ბარე ორმოც საუკუნეს,
რაც კი ქართველს თავი ახსოვს,
მრავალჟამიერს აგუგუნებს
და ცის ფერებს ხმაში აქსოვს…
* * *
ასე ჰყვება მგოსნის ჩანგი,
მაგრამ ირგვლივ თვალს მოვავლებ,
შემახსენებს უცებ ჰანგი,
რომ ახლისაც ვარ მოვალე!
* * *
და შევძახებ: – ვაშა ახლებს!
არც ხვალის დღეს ველი ნაკლებს!
მუხა – უბერებელია
და უახლეს ტოტებს აჰყრის!
* * *
გაუმარჯოს მწვანე მიწას,
საქართველოს მარად მწვანეს!
იმის წინსვლას,იმის მიზანს,
იმის დღეს და იმის ხვალეს!