როცა სახედრით,იმ ბოლო კვირას,

იერუსალიმს შევიდა იგი,

ირგვლივ ოსანას მღეროდა ყველა,

ფეხქვეშ ხის რტოებს უფენდნენ რიდით.

* * *

მერე კი ავად იცვალნენ დღენი,

სიყვარულის წილ მიაგეს შხამი,

წარბების ჭმუხვნით,კბილების ღრჭენით

ახლოვდებოდა განკითხვის ჟამი.

* * *

ტყვიის სიმძიმით,ზედ მიწის პირზე

ცა ჩამოემხო ეზოებს თავზე.

ფარისეველნი ეძებდნენ მიზეზს

და ყრანტალებდნენ ყორნების მსგავსად.

* * *

ქვედამხედვართა იძალეს ტაძრად,

ბილწთა სამსჯავროს ჩაუგდეს სრულად,

და მათ,ვინც გუნდრუკს უკმევდა ადრე,

დაუწყეს კრულვა და ლაფის სროლა.

* * *

აქეთ-იქიდან იხუვლა ბრბომ და

ცნობისწადილით დაიწყეს ჭვრეტა.

არვინ უწყოდა,ვინ საით რბოდა,

შეიქმნა ჯგლეთა და ზედაჟლეტა.

* * *

ყავლი ჩაუდგა ჩურჩულს და სისინს,

გადასწვდნენ ჭორებს,აუტყდათ როკვა.

ზოგმა ბალღობა ახსენა მისი,

ზოგი ეგვიპტეს გაქცევას მოჰყვა.

* * *

ისიც თქვეს,თურმე ბავშვებს და ქალებს

როგორ უბნევდა უდაბნოს გზა-კვალს,

როგორ ებრძოდა მსოფლიო ძალებს,

როცა ამხელდა სატანის ზაკვას.

* * *

ან ის ღრეობა რა იყო მაშინ,

სასწაულით რომ გაშალა სუფრა,

მერე კი,როცა ჯდებოდა ნავში,

ზღვაზე,ვით ხმელზე,ვიდოდა უბრად.

* * *

ან ქოხმახებში ღარიბთა კრება,

ან სანთლით ხელში ძებნა ზედაშის…

იმ სანთლით,რაიც მაშინღა ქრება,

როს მაცხოვარი ადის ზეცაში.