ბავშვობა ერთი ბოლოა თოკის

და თვითონ უნდა მიაბა იგი

მიწას,

რომელზეც გინდა რომ მოკვდე,

როდესაც მოვა სიკვდილის რიგი.

* * *

საქმე ისაა,როგორ მიაბამ,

როგორ გამოთვლი გასავლელ მანძილს,

რომ არ შეფასდეს მერე იაფად

შენივე ხელით შეკრული კვანძი.

* * *

როგორ მივაბი,არ მახსოვს კარგად,

მაგრამ ის თოკი გრძელდება დღემდე

და ჯერ არაფრის იმედს არ კარგავს,

ამდენი ქარის და წვიმის შემდეგ.

* * *

ამდენი ქარის და წვიმის შემდეგ,

თავისით გაქრა ბევრი სურვილი,

ბევრჯერ შევასკდი გულსა და კედლებს,

უმისამართოდ ნასროლ ჭურვივით.

* * *

სამაგიეროდ,მეც განმიცდია,

რასაც განიცდის ყველა მოკვდავი,

როცა შემოდის სულში მინდია -

ყველაფრის მცოდნე და საცოდავი.

* * *

და ვიცი,რატომ უნდა მიყვარდეს

ჩემი მტანჯველი და ძნელი გზები,

რომლებიც ალბათ იქ მიმიყვანენ,

სადაც ჩემამდე მისულან სხვები.

* * *

მაგრამ თუ მეყო დროც და მანძილიც

და მოვუნახე სულს სასთუმალი -

მოვკვდები,როგორც ქვეყნის ნაწილი

და არა – წუთისოფლის სტუმარი.