კოლაუ ნადირაძე – „შეახე ხელი”
მოდი, და როგორც ურწმუნო თომამ,
შეახე ხელი ამ ღრმა იარებს!
დარწმუნდი,დაჰგმე ეგ უნდობლობა
და ცეცხლით ცეცხლი გამიზიარე!
* * *
გამიზიარე,რომ კვალად ისევ,
მთელი ფესვებით აინგრეს გული,
სისხლით,ცრემლებით თასი ამივსე,
შემასვი – ეგებ დამიცხრეს წყლული!
* * *
ეგებ ხელახლა გადმექცეს ლხენად
მერცხლებით მოსვლა დღის მაისისა,
მწუხრის ჟამს ტყიდან შაშვების სტვენა
და მოხდილ ქვევრთან ჯამი ღვინისა!
* * *
რომ მთელი გრძნობით შევიცნო კაცი
ღირსად წოდების ადამიანის,
შესწევდეს ძალა სინდისის დაცვის,
არ იყოს ოღონდ ხელსისხლიანი!
* * *
ღმერთო,ნუთუ ეს ძნელია მეტად -
არ გჭირდებოდეს დახრა თვალების?!
გახსნილი შუბლით იარო ქვეყნად,
ფართოდ გაშლილი გქონდეს მკლავები?!
* * *
შემასვი! ეგებ შემერგოს შხამიც!
შხამით ხომ ზოგჯერ ჰკურნავენ ტკივილს!
ეგებ ვიამო დაღუპვის წამიც,
მადლობა ვუთხრა სიცოცხლეს განვლილს!
* * *
ვუთხრა მადლობა,რადგან დიდ წყურვილს
მიკლავდა იგი ჟამს უბედობის,
მირონს ასხამდა უწმინდეს სურვილს,
ჩემში რომ გაჩნდა და არ კვდებოდა!
* * *
ვუთხრა მადლობა ყველა იმისთვის,
რითაც დამსაჯა,რითაც მწყალობდა,
რომ ძმა ერთგული ვიყავი ძმისთვის,
და ეს სამყარო ჩემში გალობდა!
* * *
შემასვი! ეგებ შემერგოს შხამიც!
შხამით ხომ ზოგჯერ ჰკურნავენ ტკივილს!
ეგებ ვიამო დაღუპვის წამიც,
მადლობა ვუთხრა სიცოცხლეს განვლილს!
* * *
შემასვი! მე ხომ ავსილი თასის
მიყვარდა მუდამ შესმა ბოლომდე!
სახელს ამ ქვეყნის,სამოთხის მსგავსის,
მსურს სიკვდილის ჟამს ვიმეორებდე!
* * *
ო, ეგებ, ეგებ გადმექცეს ლხენად
მერცხლებით მოსვლა დღის მაისისა,
მწუხრის ჟამს ტყიდან შაშვების სტვენა,
და მოხდილ ქვევრთან ჯამი ღვინისა!
* * *
მოდი, და როგორც ურწმუნო თომამ,
შეახე ხელი ამ ღრმა იარებს!
დარწმუნდი,დაჰგმე ეგ უნდობლობა,
და ცეცხლით ცეცხლი გამიზიარე!