„მე ისე ვიქცევი,როგორც მდინარეში გადასროლილი და დინებით წაღებული საცობი.ისე ვხატავ,როგორც ღმერთი მახატვინებსო”, – წერდა გენიალური ფრანგი მხატვარი,გრაფიკოსი და სკულპტორი - პიერ ოგიუსტ რენუარი (1841-1919 წლები). (ავტორი გენია.ჯი) ის რენუარი,რომელსაც 1864 წლამდე უკიდურესი სიდუხჭირის გამოისობით სასკოლო გარდერობიდან დროებით აღებული ძველი ტანსაცმელი ეცვა.ამიტომაც მოიხსენიებდა თავის დროზე მას,როგორც – „საცოდავ ბიჭს”,მხატვრის ერთ-ერთი მეგობრის – ჟიულ ლევერის და. რენუარს,რომელიც ჩაფიქრებულ,ოცნებაში წასულ და პირქუშ შთაბეჭდილებას ტოვებდა სხვებზე,ხატვის დროს სახე უნათდებოდა და სწორედ ასეთ პროცესში იწყებდა იგი სიმღერას,რომელიც სხვათა შორის,ძალიან კარგად ეხერხებოდა თურმე.

„ქალის მკერდი – ეს არის რაღაც მრგვალი და თბილი.ღმერთს რომ ქალის მკერდი არ გაეჩინა,მე ალბათ მხატვარი არ გავხდებოდიო”, – აღიარებდა ვნებიანი მხატვრული იმპულსის მატარებელი გენიოსი.თავის მხრივ კი,ხელოვანის ასეთმა შეხედულებამ კატრინ მანსფილდს რენუარის შესახებ თავის დღიურში ასეთი სახის ჩანაწერი გააკეთებინა: „მისი დამოკიდებულება ქალის სხეულისადმი – ესაა რაღაც დაუოკებელი გულისთქმა ბატკნის ხორცის მოზრდილი ნაჭრისადმიო”. – (ავტორი გენია.ჯი)