იოჰან ვოლფგანგ ფონ გოეთე – „ულრიკას”
მუდამ ვისწრაფვით,როცა ვუმზერთ სხივმოსილ სახეს,
თავი შევწიროთ დიადს,წმინდას და მშვენიერსა,
მადლიერებმა მისი ტრფობა გულს დავისახოთ
და განვერიდოთ ბნელს და ბოროტს,ავსახიერსა,
ვით ღვისმოსავნი! – მის წინაშე მეც ნეტარს ვგევარ,
მეც ამ დიდებულ,ამ კურთხეულ მწვერვალზე ვდგევარ.