ოთახში ისევ ვიღაცა დადის,

თუმცა მე ისევ ვერ ვარჩევ სახეს

და მისი ხელი,ხელი თუ თათი,

ჩემს უჯრებს ურცხვად ამტვრევს და აღებს.

* * *

მე მხოლოდ მიკვირს და მერიდება,

შევხედო კარგად ან ვკითხო რამე.

და მისი ჩრდილი,უშნო და დიდი,

აწყდება საწოლს,მაგიდას,სკამებს…

* * *

მე ალბათ დიდხანს მემახსოვრება,

მე ახლაც რწმენით და შვებით მავსებს,

რომ ჩემი წილი გზა და ცხოვრება

აინტერესებს ვიღაცას ასე.

* * *

მაგრამ ამ საწყალს რა ეშველება,

ვერ გამდიდრდება ჩემი რვეულით,

უბრალო ჩრდილად თუ მოჩვენებად,

თუ გზააბნეულ ქურდად ქცეული.

* * *

ჩემი სიმდიდრე და სიღარიბე

არც საეჭვოა,არც დასამალი.

და უკვე პირველ სალამს არიგებს

და მთელი გულით ყივის მამალი.

* * *

სამაგიეროდ,დრო გაქრა ფუჭად,

დანატრებული შენს ცეცხლს და სურნელს,

ისევ მარტო ვარ და თვალებს ვხუჭავ,

მე უშენობა მტანჯავდა თურმე.

* * *

მე თვალებს ვხუჭავ და კვლავ გეხები,

კვლავ მეკარგები და კვლავ დაგეძებ.

დე, იხმაურონ შენმა ფეხებმა

ქვაფენილებზე,იატაკებზე…

* * *

გათავდა! ასე თავდება ზუსტად

ხანმოკლე,მაგრამ მშფოთვარე ძილიც.

და მზეზე,როგორც ფერადი ბუშტი,

ცახცახებს მამლის ამაყი ჩრდილი.