მეც ისე, როგორც ყველა ქართველი,

ლექსს ვწერ, სჯა-ბაასს ვბედავ,

და ვიწვი, როგორც შენი სანთელი,

გასაბრწყინებლად შენდა.

* * *

შენი მათრახის წრეში ვექცევი,

ვიცი, კვლავ მაქცევ მხედრად, -

და თუ მუხლს ვიდრეკ, მუხლზე ვეცემი

ასამაღლებლად შენდა.

* * *

ვით შენს ერთგულ ყმას ხელი ჩამკიდე,

ნუმც მომიშორებ მეტად, -

შენს ნაფუძარზე უნდა დავმკვიდრდე

დასამკვიდრებლად შენდა.

* * *

ნუ შეგაშფოთებს ჩემი სიბერე,

ო ,სიჭაბუკის ელდავ,

კვლავ თუ ვიმღერებ, ალბათ ვიმღერებ

ასამღერებლად შენდა.

* * *

მთები, ველები, ზვრები, კორდები,

რწმენად, იმედად, ბედად, -

ოდეს მოვკვდები, ვიცი მოვკვდები,

უკვდავსაყოფად შენდა!