დავით გურამიშვილი – „ანდერძი”
ეეო, მეო, აქეთ მომხედეო,
მცან, მე ვარ შენი მოყვარე, მე შენ გიყვარდეო.
ნურასოდეს დამივიწყებ, მუდამ გახსოვდეო.
მაგ ჩემს წერილსა წიგნებსა, წაიკითხავდეო,
რაც რომ ანდერძად დამეგოს, აღასრულებდეო:
ღარიბს აჭმევდე, მშიერსა, მწყურვალს ასმევდეო,
შიშველს შემოსდე, უძლურსა, სნეულს ნახავდეო,
საპყრობილეში მჭმუნვარსა ნუგეშსა სცემდეო,
პატიმარს, ტყვესა უცხოსა, შეიწყნარებდეო,
ასეთი სახით მეჩვენე, გნახო, მამწონდეო.