ბროწეულებში ცა გახლართულა,

არმაზს და არაგვს სულში მზე უზის…

ჯვარი კი თითქოს ცის ხომალდია,

საქართველოზე დაბმული ღუზით.

* * *

მეცა მაქვს მიწა, ცა, გაზაფხული,

ბროწეულები, მთები, ტყეები,

მდინარეები, როგორც ბალახში

ჩამოვარდნილი ცისარტყელები.

* * *

და ბროწეულის ყვავილის ცეცხლი,

როგორც ტკივილი კივის და იწვის,

ჩემს მკერდს და ხელებს, ფიქრს და სიმღერას

აბრუებს სუნთქვა ცოცხალი მიწის.

* * *

და ამ მიწაში, ხეებში, ცაში,

ჩემი სიცოცხლე მღერის და ფეთქავს.

თუ ყურს დამიგდებ, მეც შემიძლია

 ვთქვა, რაც გაზაფხულს უნდოდა ეთქვა…