ჩამქრალ სანთელს ისევ ვანთებ,

გულზე დადნეს, მადლია,

მაგრამ მათაც მიღალატეს,

მე არ მიღალატია.

* * *

ბედი ვანდე მტრედის მართვეს,

მოფარფატე ფრთებიანს

აფრენამდე შორს წამართვეს,

მე არ წამირთმევია.

* * *

სევდას ვძლიე, ვკოცნე მთიებს,

დასალიერს ელვიანს,

მაგრამ გზები აღმირიეს,

მე არ აღმირევია.

* * *

ყრმობის ჰანგზე ხე რომ დავრგე,

მწუხრმა დაჰკრა ადრიან,

დამამადლეს, ლუკმა დავგმე,

მე არ დამიმადლია.

* * *

თბილისს – იმედს ტრფობის მღვიმეს,

მოციმციმე სხივიანს,

დამაცილეს და გამწირეს,

მე არ გამიწირია.

* * *

გულში – ბზარი, წყლულში შხამი,

თვალზეც ცხარე ცრემლია,

დამინგრიეს ის ტაძარი,

მე არ დამინგრევია.

* * *

სიტყვის მაცნე ჯვარზე მაცვეს,

ლექსმა ცოდვად მიწია,

ვერკი დასცეს, თუმც დააზრეს,

მე ხომ არ დამიზრია.

* * *

ბახუსს ვენდეთ მე და ნისლი,

თასი მზით შემისვია,

სხვამ თუ სხვისი შესვა სისხლი,

მე ხომ არ შემისვია.

* * *

საწუთროდან არ მიმქონდა,

უღალატო ძმის ძმობა,

ბოლოს მაინც სხვამ შესცოდა,

მე ხომ არ შემიცოდავს.

* * *

არ იქნა და არ გათენდა,

სული მაინც გაბრწყინდა,

ყველაფერი წამართვეს და

ვერ წამართვეს მთაწმინდა…