სულში ფოთლების ქარიშხალია,

სიმწიფის შნო და მოწყვეტის საფრთხე.

მივდივარ, ვჩქარობ, არა მცალია,

უკვე გასულა ცხოვრების შუადღე.

* * *

ფურცელზე დარჩა ჩრდილი თითების,

დაჭკნა ყვავილი, ფიქრის მთაფლავი.

წინათ მეგონა, ხავსს ვეკიდები

და ხელთ მიპყრია თურმე თავთავი.

* * *

კიდევ შევიძლებ ვიყო მთესველი,

ან მთის ფერდობზე დავკრიფო ნუში.

წყალი ვერ შევსვი, ვერ მოვისვენე

და შემოდგომა შრიალებს სულში.

* * *

თქორი გაქრა და შარა მშრალია,

მცირე საგზალი მიდევს აბგაში.

ჩემს სულში ქარვის ქარიშხალია,

მცირე იჭვი და ჩუმი განგაში.

* * *

მე ერთი ლუკმა პური მეყოფა,

ფინჩხა ყველი და ჭინჭილით ღვინო,

და თუ შარაზე ღამემ შემღობა,

არ მეძინება, რად დავიძინო?!

* * *

სულის სანთელი ეგებ მიქრება,

არ მინდა ლოცვა და ზიარება.

კვლავ ჩამიარეს ძველმა ფიქრებმა,

გამომაფხიზლეს კვლავ იარებმა.

* * *

ჯერ არ მიგრძვნია მუხლებში დაღლა,

ჯერ არ გამქრალა სიყრმის ნუგეში

და საზრუნავი მეტი მაქვს ახლა,

ვიდრე მქონია სიჭაბუკეში.