დღე – თვალის ერთი დახამხამება

გარბის და ღამე კარზე მოგასწრებს.

ფურცლები ისე სცვივა კალენდარს,

ვით ხეს ფოთოლი შემოდგომაზე.

* * *

და ფრინველივით კედელს გაკრული,

მომავალ დღეებს უხმოდ გიზოგავს,

განიშნებს თარიღს, მიწა ქართული

როდის მიირქვა მარადისობამ.

* * *

მზე როგორ შედის ცისკრის კარავში,

ანდა ვულკანმა სად იგრიალა,

როდის გაბედა ცეცხლთან თამაში

პირველყოფილმა ადამიანმა.

* * *

ვინ ამოიცნო შორი ვარსკვლავი,

ვინ იდიადა ზღვათა შემოვლით,

როდის დაიწვა რომის ტაძარი,

ან სად დამარცხდა ნაპოლეონი.

* * *

დნება კედელზე ათას ამბებად,

ტოკავს ფურცელი უხმო მოთხრობით,

დღის ბოლოს მაინც ჩამოვარდება,

როგორც დამჭკნარი ვერხვის ფოთოლი.

* * *

მოდის ის წუთი ქვეყნად არ ქრება,

ოდეს პირველი ტრფობა მოგისწრებს

და ის დღე რჩება მუდამ კალენდარს

ჩვენი სიცოცხლის შემოდგომაზეც.