დილა ირწევა შენს ფანჯრებში, როგორც აკვანი,

ბავშვი მე ვარ და ვაფერადებ ღია ფერებში,

ყველა ოცნება, როგორც მწიფე მინდვრის მაყვალი -

უფრო ვამწიფე… მზეს ვიტევდი ხელის მტევნებში.

მთელი ცხოვრება გაჟღენთილი ჩემი მაისით,

სულ სითბო-სითბოდ შემოვქარგე შენი აგვისტო…

რაც კი მიყვარდა, აკრძალულა თითქოს… თავისით,

თითქოს ვამბობდი შენს წინაშე: ჩემში არის-თქო…

რადგან ვიღიმი უავტოროდ, უფრო ვწუხვარ და

ახლა ფუნჯებით დათხიპნილი ჩემი თითებით -

მაინც გხატავ და სავსე მთვარე დუმდა, მწუხრავდა,

უმისამართო მხატვარი ვარ, სულ სხვა მიზნებით…

მოვრჩი ტკივილებს, დაცლილი ვარ უკვე ბოლომდე,

უკვე თარიღებს არეული ფონი მივეცი,

დიდხანს მჯეროდა: მიყვარდეს და… აღარ ვგლოვობდე,

მომენატრე და… მაინც შენსკენ გამოვიქეცი…

ჩემი თიბათვე მარტოობის მწუხრში გავხვიე,

ახლა ბუნებაც, უფერული… გზად რომ მიმტირის…

ყველა ტკივილი ტანზე ეკლად შემომახვიე,

შემომახვიე ოცნებები, ყველას – ვინც ტირის…

წავედი… იქნებ დავივიწყო გულს, რაც ამძიმებს,

ვეცდები მაინც, ან და… უფრო მეტად ვიღონებ,

ჩამოვშორდები დრო შეცვლილი – ამ ჩვენს მანძილებს,

თუმც(ა)… ჩემში ხარ და თავიდან გამოგიგონებ…

დაშორდა ფიქრი შორეული იმედის მნათობს,

სულამდე მტკივა – უმიზეზოდ, რაც დამათიე…

სიმწრის ცრემლები, ყელს მომდგარი, მხუთავს და მახრჩობს,

მაგრამ შევძელი ღვთის წინაშე და გაპატიე…