უცხო მიწაზე, მზე და ღმერთი – გულით ვატარე,

როგორ ამოვთქვა… როგორ გითხრა(თ),

ხელებს

მიკრავენ,

რა ღირს სიცოცხლე – იმ ქალაქში, სადაც პატარებს,

აშიმშილებთ და…

ღმერთო ჩემო – თავსაც იკლავენ!

ჭირმაც წაიღოს ერის შფოთვა – ზეცის ჩეროდან,

ახლა ერთმანეთს დღე და ღამე

სადღაც

იპარავს,

და უპატრონოდ ამოსული – ჯვარცმის ღეროდან,

ღვთისმშობელივით -

ნატკენ სახეს, ვეღარ ვიფარავ…

გაშრეს აპრილი,

ყოველ ჯერზე, სადაც დაგტოვეს,

სადაც ყვავილებს – შენს საფლავზე

უხვად

დაყრიან,

საქარცეცხლეა – ყველა ლექსი, რაც კი ვათოვე,

შენი სიმწრით, რომ… ტკივილებად გამომაყრიან…

რა გვიანია,

სულ სხვა წერდეს – გლოვის ზარებზე,

მერე მოვიდეს… მოვიდეს და… დიდხანს იაროს…

სულში გაჩენილ თითო-თითო, ნაპრალ-ბზარებზე,

როგორც ლაზარემ – ისე უნდა გადავიარო…

ჰგავდეს წვიმები,

ღვთის ბაღებში – ლოცვის დაცვენას,

ჩემო ქვეყანავ, ჩემო მზეო – როგორ ავბედობ,

თუ არ გინახავთ საკუთარი ერის დაცემა,

ყველა მშიერი ბავშვის თვალებს

უნდა

ჩ ა ხ ე დ ო (თ)…