არ დაიჯერო,

უჩემობით – ისევ ატირდე,

რომ შენს თვალებში გამომწყვდეულ ტკივილს ვიტოვებ,

რომ შეიძლება, ამინდებიც გაგვიმარტივდეს -

თავზე დამხობილ თარიღებს რომ გამოვიგლოვებ.

ეს შემოდგომაც -

ხელაღებით, მაინც შევიქეთ,

დუმდნენ ტაძრებიც, სადაც უცხო ღიმილს ვხატავდი,

მივაცილებდი საკუთარ თავს გუშინ – შენს იქეთ,

და მწუხარებით ვერ ამოთქმულ სიტყვებს ვტანჯავდი.

აჰა, გაგიღე -

ჩემი სულის ასი კარები,

რომ შენს მკლავებშიც – გაყინული სისხლი ვარწიო,

რა სიცოცხლე ხარ, რა სიმშვიდე, რადგან თვალებით -

ყველგან დაგეძებ… მომლოდინემ, რომ მოვაღწიო.

ჩამოვიტოვე ამღვრეული ფიქრის დანართი,

შენი

თითებით

პირჯვარს

ვიწერ,

სადაც

მარტო ვარ…

რომ ჩემს სიცოცხლეს უსასრულოდ – ისე დააჩნდი,

როგორც მზის სითბო, სიცივისგან მტირალ მათხოვარს.

არ დაიჯერო,

ის დღე დადგეს, როცა თვალებში,

გაგიწვიმდება ჩემი გულის ღმერთზე ხარება,

რომ შენს პირისპირ წლებს ვტოვებდი ნასახლარებში,

და სულში მყავდი – საუკუნო გამოდარება….