„დიახ, ასე იყო!”
„ქართველი ვაჟკაცი იარაღით სუფრასთან დაჯდომას არასოდეს იკადრებდა! ვაითუ სმის დროს, ყოველთვის ვერ მოეზომა სასმელი, გონება არეოდა, ჭკუა დაეკარგა და ლხინში უბედურება დაეტრიალებინა! ამიტომაც იარაღს ოჯახის უფროსს ან დიასახლისს აბარებდა, გულით ილხენდა, მერე გამოიფხიზლებდა, პირს დაიბანდა და დამშვიდებულ გუნებაზე შინისკემ გასწევდა! ეს წესი მტკიცედ იყო დაცული იქითა და აქეთა საქართველოში, ყველგან, სადაც კი ქართული ოჯახები იყო! რაო? რომ გაჭირვეულებულიყო ვინმეო? მერე რა! გაჭირვეულდებოდა და გაქცეულიყო საითაც უნდოდა! იარაღს მას მაინც არავინ მისცემდა! მეორე დღეს კი სახლში გაუგზავნიდნენ უკლებლივ ყველაფერს!
დიახ, ასე იყო! დამალული იარაღით სუფრასთან მჯდომ ღვინისჩამომსხმელს ლაჩრად და უბადრუკ კაცად მიიჩნევდნენ. მათი რწმენით, იარაღი მხოლოდ ქვეყნის მტრისა და მოღალატის წინააღმდეგ უნდა აღემართა ვაჟკაცს!” – (ავტორი გენია.ჯი)