ზღვის სეზონს წვიმა ქვიშაში დაფლავს,

აგვისტოს თქეშიც – თავს მაკლავს ცის ქვეშ…

ადრე დაცვენილ ფოთოლთა საფლავს -

ვგავარ და მაინც ვერაფრით გიშვებ.

ფანჯრის წინ წვება დილა და… წივის,

გარიყულ ფიქრებს, დღე – ლოდად აწევს…

მე და შენს შორის სამყარო ტირის,

და

ოქტომბერი

სიჩუმეს

არწევს….

არც ისე შორს ხარ… ღმერთი მყავს ჩვენში,

ჯვარს ვიწერ, მაინც – დათოვლილ წლებზე,

ვხატავდი ზეცას სხვადასხვა ფერში,

შემოხვეული ლოდინის მხრებზე…

ტაძრის წინ ვდგავარ წვერით და… რადგან,

ყელზე მოჭერილ ტკივილებს ვიშვებ,

მე შენი რწმენა შემომრჩა მათგან,

და რომც მინდოდეს… ვერაფრით შევძლებ!