მე მეშინია, ამ ნანატრ ლოყებს

რომ შევამჩნიო კვალი წლებისა,

ან აღარ იგრძნო ის ძველი მოყმე

შენი თვალების აელვებისას.

* * *

იქნებ… ვაითუ, – რას იზამ მერე,

ულმობელია ეს დრო და ჟამი, -

ბაგეთა შენთა მცხუნვარე ფერებს

გაფერმკრთალება შევნიშნო წამით.

* * *

იქნებ ვერ დამწვა იმგვარი ხანძრით,

მე რომ ველოდი ოდესღაც, მაშინ…

ეს იქნებოდა წაქცევა ტაძრის

და ნანგრევების ჩალეწვა ხრამში.

* * *

დაე, ცოცხლობდეს ძველი ზმანება,

ტანზე გვეხვიოს, ვით მწვანე სურო.

არა ღირს იმ ტბის ატორტმანება,

რომ დაიწმინდა… დამშვიდდი, სულო.