გიორგი ლეონიძე – „წეროს თოვლი”

მზემ შეალბო შეყინული ბზარები,

დნება წეროს თოვლი:

რეკენ ყინვის იისფერი ზარები

უკანასკნელ თრთოლვით.

* * *

უკანასკნელ სიკვდილამდე შენთან ვარ,

უკანასკნელ სულის ამოხდომამდი,

სიჭაბუკევ!

ხელში გამიქანდები,

როგორც ზღვაში გაქროლილი ხომალდი.

* * *

მომე ჭიქა, სადღეგრძელო ახალი!

მომე გული, მერე გამიქვითკირე!

თუ მოგესმათ ხელრხემალის ჭახანი,

წეროს თოვლში, წეროებო, მიტირეთ.

* * *

თოვლს წაჰყვება ჩემი ახალგაზრდობა,

ის მეორედ აღარ განმეორდება:

ლექსიც ჩაქრა, ქალის სიყვარულიცა,

წყეულებმა არ იციან დანდობა!

კომენტარის დატოვება

თქვენი ელფოსტის მისამართი გამოქვეყნებული არ იყო. აუცილებელი ველები მონიშნულია *

შეგიძლიათ გამოიყენოთ ეს HTML ტეგები და ატრიბუტები: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>