წუთისოფელი რასაც მოგვცემდა,

ჩვენ გავიყოფდით თანაბრად მუდამ.

სიხარულს, ნაღველს, ლამაზ ოცნებას,

შვილის სიყვარულს და თოვლის გუნდას.

* * *

სადმე ჭალაში გაგონილ „აუ”-ს,

მთვარეს, თხილის გულს, მოწამლულ ისრებს,

და როცა ჩემზე გეტყოდნენ აუგს,

მოიღერებდი ამაყად კისერს.

* * *

ახლა მასწავლე, როგორ გავიყო

შენი ტკივილი და სნეულება!

როგორ გავიყო!

შენი თვალები

რატომ არაფერს არ მეუბნება.

* * *

შენ არ გივლია არასდროს კენტად

და თუ გოლგოთა საწოლზე დაგცემს -

იმ ყაჩაღივით ვიქნები შენთან,

იესოს გვერდით ჯვარზე რომ აცვეს.