რა ექნა, იყო ქვა თუ ზეკაცი,

ვისთვისაც ზეცა დაპატარავდა.

ვისაც არ ჰქონდა სარკმელი მზისკენ

და რიჟრაჟებში შუქს იპარავდა!

* * *

რა ექნა იმას, მგზავრო, მითხარი,

ვინც ძვლების ცეცხლი ვერ დაიყოვნა?

ვინც იწანწალა მიწაზე დიდხანს

და თავის ჩრდილიც ვეღარ იპოვნა?!

* * *

ვინც ამ ხრიოკებს ყნოსავდა მარად,

ვით ტყის ნადირი, ვით საყდრის გლახა.

ვინც მთებს ზევიდან მოსდევდა ბარად,

რომ გზებს შეჰყროდა და ევაგლახა.

* * *

ვისაც გაუწყდა ლოცვით ილაჯი,

ჩასწყდა ბავშვობა, ყრმობა, კრებული,

ვისაც გრიგალმა ვერ მოაგლიჯა

წყვდიადი მკერდზე დამაგრებული?!

* * *

რა ექნება იმას, ვინც ქვესკნელშიაც

სივრცეებს თვალი ვერ მოარიდა!

ვინც პირქვე ეგდო ან სიცოცხლიდან

თუ გინდ ვარსკვლავებს გაღმა გაფრინდა.

* * *

ვინც დადიოდა ცრემლგაწუწული,

და კრიჭაშეკრულს სძულდა სუყველა…

ხედავ, რას ჩადის გულქვა საწუთრო

და ყინულივით გულქვა ქვეყანა!