მე იმ დროს ვნატრობ, ჩვენ რომ ვიქნებით,

რომ ვიქნებით და რომ არ გავქრებით.

რომ გავიხარებთ განძის მიგნებით,

კორდებს რომ მოვფენთ ჩვენი აკვნებით.

* * *

მე იმ დღეს ვნატრობ, ავდრების ბღავილს,

ამ პლანეტაზე ქართვლისთვის გამწყრალს.

რომ ჩავაწყნარებთ და ქართულ ყვავილს

რომ გავახარებთ გამზრალს და გამჭნარს.

* * *

და მიწის ბურთზე მსაჯულის მკაცრის

და მიუდგომლის პირით რომ ითქმის:

„დახე, რას შვრება ქართველი კაცი -

ეს აქამომდე უცნობი თითქმის!”

* * *

იქნება ასე, იტყვიან, მენდე, -

ესრეთ ვერ ივლის ყისმათის ჩარხი, -

„სად ჭურში იჯდა, სად იყო დღემდე

ეს მშვენიერი მამაცი ხალხი?”

* * *

მე იმ დღეს ვნატრობ!.. ჩვენს ათას სტრიქონს

დაე, ცხოვრებაც ჩვენი დაშვენდეს -

წყეულიმც იყოს, წყეულიმც იყოს,

ვინც ცარიელა ნატვრას დასჯერდეს!