„მე ვიცი, რომ არც სასუფეველი მომელის „ცათა შინა” და არც სახელი, დიდება და თაყვანისცემა ამქვეყნად, მაგრამ მე ძეგლი უნდა დამიდგან არა იმიტომ, რომ მწერლობაში ვმუშაობდი, პოლიტიკაშიც ოდნავ ვიღებდი მონაწილეობას, არამედ იმიტომ, რომ ტალახისა და ჭუჭყის ღელვაში ჩემი ტვირთი ისე გავატარე, რომ არც ფეხი და არც ხელი არ გამისვრია და ისე მოვიტანე რაც კი შემეძლო სამშობლოს სამსხვერპლოზე”.