ქუჩაში გავალ,

რომ თვალებმა დალიონ წყალი;

გავალ თუ არა,

მყის იკლავენ წყურვილს თვალები;

დედაქალაქში ზედმეტია ქათქათი მთვარის, -

ქუჩებს სინათლედ ჰყოფნის შუქი ჩვენი ქალების.

* * *

(გთხოვთ, მაპატიოთ ეს იაფი ქათინაური, -

მე, რა თქმა უნდა, არ შემშვენის ასეთი რამე).

შენთვის ლეილა,

შენთვის ლამრი,

 შენთვის ნანული,

ვინ იცის,

თეთრად გათენდება რამდენი ღამე.

ვინ იცის,

ვაჟი თუ რამდენი ოცნებობს თქვენზე;

თქვენ კი, ვითომდა არაფერი, -

კისკისებთ ლაღად…

რამდენ უნიჭოს აწერინებს,

ვინ იცის, ლექსებს,

თქვენი სილამაზე ახლა.

- იცოცხლეთ ყველამ,

ყველამ დიდხანს იცოცხლოთ მინდა,

მაგრამ ყველაზე უფრო მიყვარს მე თქვენში ერთი;

იგი ჩემს თვალწინ

შუქივით იდგა, -

ამ ლექსს რომ ვწერდი.

* * *

იგი, არც ისე ლამაზია,

მაგრამ კარგია…

და, რაც ყველაზე მთავარია,

მე

მიყვარს

იგი.