ვაიმე, ჩემო ტკივილო, -

ჯანღად აყრიხარ თვალებს,

დამკლავენ, ისევ ვცოცხლდები,

ვცოცხლდები ისევ მკლავენ.

არყოფნა მეტის-მეტია,

ყოფნაა უფრო მწარე.

* * *

ნეტავ, სადა ჰყეფ, ყორანო,

შენი არ მომდის ჩქამი.

არ მინდა, რატომ მიბრალებთ,

ან რა მჭირს შესაბრალი…

თუ ვისი რამე მემართა,

გადავიხადე ვალი.

* * *

სხვა ვიღა უნდა მომიკლა,

რომ გამიხელო წყლული,

ასე არასდროს ვყოფილვარ

ტკივილებისგან სრული.

* * *

შენ სახეს მიჩენ, სიკვდილო,

არც მე ვარ დანისლული.

წავიქცე ბევრიც მინდოდეს,

ნებას არ მომცემს სჯული.