ვახუშტი კოტეტიშვილი – „საწუთრო შემომეძენძა”
საწუთრო შემომეძენძა,
როგორც მათხოვრის ხალათი,
ბედნიერების ჩანჩქერებს
ჩემს წილს სულ წვეთ-წვეთ ვძალავდი,
ათასგვარ ჭირსა და ვარამს
გავუძელ ძალის-ძალათი,
ერთიღა მრჩება ნუგეშად -
მიწამ არ იცის ღალატი,
ის გვამს თუ ევიწროვება,
ძვლებისთვის ხდება ხალვათი.