ემზარ კვიტაიშვილი – „დაწყევლილთაგანი”
გული ჩახურე, ეძებდი რაღად,
უზუსტეს სიტყვას პოეტი-დენდი,
არად აგდებდი ბუნების ღაღადს,
მედიდურობით მწავლავდი, მწყენდი.
* * *
ბალახიც გძულდა, მოარულს კენტად…
წვიმა და თოვლი, ზვავი და ზავთი…
მოგძაგდა, რაც რომ ფეთქავდა, ქშენდა,
საკუთარ თავშიც სიცოცხლეს კლავდი.