იროდიონ ევდოშვილი – „ამონაკვნესი”
ბედო ტიალავ, აბა რათ,
რათ შემომიჩნდი ჭირათა?
არ გამალაღე არ იქნა,
ცრემლი მარგუნე წილათა.
რა ხანი გემუდარები,
არცთუ ჩამაგდე ჩირათა,
ჭაბუკი წელში მომღუნე,
გადამაქციე მწირათა.
მითხარ: რა მოგცე – მომშორდე,
თავს რად მადგეხარ გზირათა?!
ჰაუ, ტიალავ, სოფელო,
ერთხელ მამღერე ტკბილათა!