… და აი, როგორც სველი ძაღლები,

ისევ მოგროვდნენ კართან ჩრდილები

და მოითხოვენ კარის გაღებას:

ყეფით, წკმუტუნით და დაჟინებით.

* * *

და წვეთავს ისევ წყალი და ღამე,

ღამე თუ შლამი, შლამი თუ სული,

თუ უაზრობით შემკრთალი წამი,

თუ სიმარტოვით გახსნილი წყლული…

* * *

რაღა აზრი აქვს ან რითი შეცვლი

ფუძეგამოცლილ ცასა და მიწას,

ვერც სისხლის სითბოს ვერ შეცვლი ცეცხლით,

ვერც დაპირებას ვერ აქცევ ფიცად.

* * *

თავს ვერ დააღწევ ბედის მარწუხებს,

ვერ დააბრუნებ გასროლილ ტყვიას

და სხვას არასდროს არ შეაწუხებს

ის, რასაც შენი წუხილი ჰქვია.

* * *

ადგილს მიწაზე ყველგან იშოვის

დღეის აჩრდილი და ხვალის მტვერი,

მაგრამ ვერავინ ვერ მოიშორა

იმედი – სულის მთავრი მტერი.

* * *

ჩემი ცხოვრებაც, ბუნების სარკე,

კვლავ განსაზღვრული სიჩქარით მიჰქრის

და მაინც ხალხში დაეძებს საკვებს

მშიერ თაგვივით თამამი ფიქრი.

* * *

ნახვამდის, ზღვაო, თავისუფალო!

ნახვამდის, თუმცა შენთან ვარ ისევ

და დაყრუებულ სხეულით ვისმენ

შენს ხმას თუ ხმაურს: მხნეს და უბრალოს.