მოცემული მაქვს მე სხეული, რა ვქნა, რა ვუყო?

ასე მთლიანი, ასე ჩემი, ვის რა გავუყო?

მისთვის რომ ვსუნთქავ და ცოცხალი კაცი მქვია მე,

მითხარი მაინც, ვის ვუმადლო მე ეს სიამე?

* * *

მე ვარ მებაღეც და ყვავილიც გაშლილი ფართოდ,

ამ სამყაროულ ბნელ დილეგში მე არ ვარ მარტო.

მარადისობის მინებს ორთქლად დაეფინება,

ეს ჩემი სითბო, ჩემი სუნთქვის ჩუმი დინება.

* * *

გამოისახვის მასზე რაღაც ნაზი ხატება,

რომლის შეცნობა შესაძლებელს აღემატება.

დაე, ედინოს მას დრო-ჟამი, ნალექის მსგავსი,

მაინც ვერასდროს ჩამორეცხოს ეს ნაზი ხაზი.